Waar ik vandaag ben? Dat weet ik eigenlijk niet.
Het is allemaal zo snel gegaan. Het laatste dat ik me kan herinneren …
een fijn ritje op de motor naar huis. We hebben gezellig ijsthee
gedronken bij Martijn thuis. Het is zomer en het is ontzettend mooi
weer. De hele avond buiten gezeten met de jongens. Ik moet morgen vroeg
werken dus ik ga niet mee stappen en vroeg naar bed. De jongens fietsen
weg om in Pico gezellig nog wat te drinken en ik rij op de motor naar
huis. Ik zwaai naar ze als ik ze inhaal. En dan …
Ik zie dat veel mensen mij missen. Mijn ouders, zus en vrienden zie ik vaak huilen en dat doet mij veel verdriet. Ik mis hen, net als zij mij missen. Ik was graag nog lang gebleven omdat ik van het leven houd. Ik vind het geweldig om op een mooie zonnige dag erop uit te trekken met de motor, een spel te spelen op de computer, met meisjes te flirten en met mijn vrienden te gaan stappen. Het is nu allemaal anders. Ik zie jullie deze dingen allemaal wel doen. Ik mis het. Ik mis jullie. Dus waar ik ben? Ik ben bij jullie.
Ik ben hier ook bij oma … Zij heeft me opgehaald. En ze heeft me geholpen rust te krijgen. Omdat ik het er totaal niet mee eens was, dat ik hier moest zitten en jullie daar!
Dit ben ik met oma
|
|
|
Hieronder vinden jullie een aantal nieuwsartikelen over mij.
- Motorrijder bezwijkt aan verwondingen
- Rechter over dodelijk ongeval
- Verdriet om Dion gaat nooit voorbij
- Liedjes die tijdens de uitvaart gespeeld werden
Motorrijder bezwijkt aan verwondingen
donderdag 19 juli 2007
BRUMMEN - De negentienjarige motorrijder uit Eerbeek, die woensdagavond in Brummen in botsing kwam met een auto, is later die avond in het Zutphense ziekenhuis Het Spittaal aan zijn verwondingen overleden.
Het ongeval vond om half tien ’s avonds plaats op de kruising van de Zutphensestraat met de Meengatstraat en Julianalaan.Uit onderzoek van de politie is vast komen te staan dat een 21-jarige automobilist uit Brummen, die vanaf de Meengatstraat kwam, op dat tijdstip de kruising wilde oversteken in de richting van de Julianalaan.
Juist op dat moment kwam de motorrijder aanrijden, die vervolgens de wagen vol in de flank raakte. Toen de politie op de plaats des onheils arriveerde bleken medewerkers van een ambulance al ter plaatse te zijn. Ook andere hulpdiensten, zoals een sleepdienst, waren spoedig ter plekke.
De zwaar gewonde Eerbeekenaar, die al buiten bewustzijn was, werd met spoed per ambulance naar het Zuthense ziekenhuis gebracht, waar hij later overleed.
ZUTPHEN - Brummenaar A.P. die op woensdag 18 juli 2007 in zijn woonplaats een dodelijke aanrijding veroorzaakte, heeft gisteren voor de Zutphense kantonrechter verklaard dat hij de naderende motorrijder niet heeft gezien.
Dion Pieper (19) uit Eerbeek overleed diezelfde avond in het ziekenhuis aan zijn verwondingen.
Officier van justitie P. Cremers gaf aan dat uit onderzoek en getuigenverklaringen is gebleken dat de nu 22-jarige P., die vanaf de Meengatstraat de Zutphensestraat wilde oversteken, voor de kruising heeft stilgestaan en ook dat hij heeft gekeken of er verkeer naderde.
Vastgesteld is dat Dion te hard heeft gereden. Ter plaatse is 50 toegestaan, hij moet tussen de 67 en 85 kilometer per uur hebben gereden. De vader van Dion vatte in een emotionele toespraak met een citaat van professor B. Smalhout, bekend van zijn columns in De Telegraaf, de gevoelens van de nabestaanden samen: "We leven in een giftige mist van onze softe samenleving." De officier legde uit dat P. voor een verkeersfout met dodelijke afloop was gedagvaard en niet voor dood door schuld. Voor dit laatste geldt als criterium dat de verdachte in aanmerkelijke mate onvoorzichtig moet zijn geweest. P. valt zijns inziens alleen te verwijten dat hij niet goed genoeg heeft gekeken. Dion werd geschetst als een zeer gewaardeerde, veelbelovende jongeman met veel vrienden. Hij was pas geslaagd voor zijn vwo-diploma. "Extra wrang is het dat Dion dankzij zijn doorzettingsvermogen net voor het ongeval was aangenomen bij de marine. Dit is een ramp, andere woorden kan ik er niet voor vinden", zei de rechter.
De officier vertelde dat de familie het vreselijk heeft gevonden dat P. niets van zich heeft laten horen. "Dat verklaart waarom bij hen het beeld is ontstaan van een monster en ik denk niet dat hij dat is." De Brummenaar zei dat hij alsnog graag met de familie van Dion in contact komt. "In het begin was het nog te vers, uit angst heb ik dat nog niet gedaan. Ik ben zeker van plan contact te leggen als de familie dat wil. Ik vind het gewoon vreselijk wat er is gebeurd."
De rechter gaf voor zijn uitspraak eerst een toelichting: "Mijn uitspraak staat in geen enkele verhouding tot het leed dat alle nabestaanden is aangedaan. Ik kan hooguit recht doen aan de overtreding zelf. Dat wil ik graag benadrukken." Hij veroordeelde P. conform de eis van de officier tot een boete van 350 euro en een voorwaardelijke rijontzegging van vier maanden met een proeftijd van twee jaar.
Vrijdag 18 juli 2008
Yvette, Ans en Duco Pieper bij het portret van Dion in de woonkamer.
"Wat Dion is overkomen, voelt als een verhaal dat we vertellen, maar dat
niet is gebeurd. Maar heel af en toe realiseer ik me dat hij er écht
niet meer is", zegt Yvette.
EERBEEK/BRUMMEN - Voor altijd staat de 18e juli van 2007 - vandaag
precies een jaar geleden - in het geheugen gegrift van Duco, Ans en
Yvette Pieper.
Op deze zwartgerande dag, om 21.10 uur precies, raakt hun geliefde zoon
en broer Dion (19) betrokken bij een motorongeval in Brummen. Een
automobilist geeft de jonge motorrijder geen voorrang. Dion moet
ongeveer anderhalve seconde bedenktijd hebben gehad, te weinig om de
langzaam optrekkende auto zonder fatale gevolgen te ontwijken. Hij
overlijdt enkele uren later in het Zutphense Spittaal. Nog geen twee
weken daarvoor heeft Dion zijn vwo-diploma gehaald. Een maand later zou
hij beginnen bij de marine-opleiding in Den Helder.
Een jaar later kan Yvette Pieper het eigenlijk nog steeds niet geloven
dat haar broer nooit meer terugkomt van z'n ritje naar Brummen. "Wat
Dion is overkomen, voelt als een verhaal dat we vertellen, maar dat niet
is gebeurd. Maar heel af en toe realiseer ik me dat hij er écht niet
meer is."
Dion Pieper groeit op in een Eerbeeks ondernemersgezin. Vader Duco is
eigenaar van Kartonwerken Eerbeek bv. Thuis komen de kinderen niets
tekort. "Maar verwend zijn ze niet", zegt Duco. In de ruime woning aan
de Ringlaan voeden Ans en Duco hun kroost met liefde en toewijding op.
"Met aandacht voor nette omgangsvormen, misschien wel te veel", merkt
Duco op. De jonge Dion staat te boek als een sociale jongen. "Eerlijk,
spontaan, goedlachs", somt Yvette op. "En ook een charmeur. Hij geloofde
in de goedheid van mensen." Omdat Dion op het Zutphense Baudartius
College zit, is hij vaak in die stad te vinden. Café Pico geldt als
vaste pleisterplaats. En als Dion niet in Zutphen is, dan zit hij wel
bij vrienden in Brummen of is hij te vinden bij de Dierense hockeyclub,
waar hij als keeper speelt in heren II. Helemaal onbezorgd gaat de
familie Pieper niet door het leven. Bij Ans wordt tot tweemaal toe
kanker vastgesteld. Beide keren krijgt die ziekte haar d'r niet onder.
Naarmate Dion ouder wordt, groeit zijn belangstelling voor motoren. Ans
heeft daar geen fijn gevoel bij. "We hebben hem een cabrio
voorgeschoten. Dat rijdt lekker luchtig, vond Dion zelf. Met open dak
kwam het in de buurt van motorrijden. Maar hij was vastberaden. Die
motor móest en zóu er komen." Eerst rijdt hij rond op een vijftien jaar
oude Honda. Later schaft Duco een nieuw exemplaar voor zijn zoon aan.
"Dat gaf ons een veiliger gevoel. Dion kon bij ons in de zaak werken om
de motor af te betalen."
Op 18 juli 2007 heeft Dion's nieuwe motor zo'n 1600 kilometer op de
teller staan. Het is een zomerse dag, herinnert Yvette zich. "We hebben
samen naar een film gekeken. Daarna ging Dion even naar Brummen om wat
vrienden te zien. Die jongens gingen uit in Zutphen. Dion niet, hij
moest de volgende dag werken." Rond negenen 's avonds neemt Dion
afscheid, start zijn motor en trekt op. Hij rijdt harder dan de
toegestane 50 km/u over de Zutphensestraat en vertrouwt erop dat hij
voorrang krijgt bij de kruising met de Meengatstraat. "Hij was geen
snelheidsduivel, maar reed wel te hard", zegt Duco. "Ik denk dat hij
stoer wilde doen voor z'n vrienden door even lekker stevig op te
trekken, zoals motorrijders wel vaker doen." Vanuit de Meengatstraat
stuurt een 21-jarige Brummenaar zijn auto de Zutphensestraat op. Uit
getuigenverklaringen is gebleken, dat de Brummenaar voor de kruising
heeft stilgestaan en ook heeft gekeken.
Desondanks drukt hij het gaspedaal in, waarna het fatale ongeval
plaatsvindt. De Zutphense kantonrechter zal de inmiddels 22-jarige
Brummenaar maanden later een boete van 350 euro opleggen plus een
voorwaardelijke rijontzegging van vier maanden met een proeftijd van
twee jaar voor een verkeersfout met dodelijke afloop. "Zeven minuten
later waren wij ter plekke", vertelt Duco. "Ze waren hem aan het
reanimeren." Niet lang daarna moet Dion het opgeven.
Het gezin Pieper schudt op zijn grondvesten. Verdriet, woede en onbegrip
vechten om voorrang. "We konden twee weken geen hap door de keel krijgen
en zijn alle drie kilo's afgevallen", zegt Duco.
Bovenop het verdriet komt de boosheid om wat enkelen in het dorp
verkondigen. "Hij zou een roekeloze vent zijn, is mij voorgehouden",
zegt Ans. "Hij zou zeker 100 km/u hebben gereden, dat soort onzin. De
waarheid wordt verdraaid. Dat doet zo verschrikkelijk veel pijn. Die
jongen had gewoon voorrang."
Van de 22-jarige Brummenaar horen ze maandenlang niets. Pas op de
rechtszitting in februari komt er een teken van medeleven. "Ik vind het
vreselijk wat er is gebeurd", zegt de Brummenaar tegen de rechter. Hij
zegt contact met de familie te hebben gemeden. "Het was nog te vers,
maar ik ben zeker van plan contact te leggen als de familie dat wil."
Het komt er niet van. "We hebben een briefje gehad", zegt Yvette. "Maar
we twijfelden aan de oprechtheid." Duco dubt nog maandenlang over een
verzoek tot contact, dat totstandkomt via het Bureau Slachtofferzorg van
het Openbaar Ministerie, maar houdt de boot af. "Ik kan het gewoonweg
niet. Ik heb hem wel een brief geschreven."
Terugkijkend op de rechtszitting, overheerst een bitter gevoel. "Het was
een farce. We zijn warmgemaakt voor een milde toestand." De straf is te
licht, in de ogen van de Piepers. "Hij betaalt 350 euro, en wij zijn
Dion kwijt", vat Yvette haar woede samen.
Het jaar dat volgt op de fatale dag staat in het teken van overleven.
"Ik voelde me vreselijk moe, leefde eigenlijk niet", zegt Ans. "Op de
zaak ging het eigenlijk ook niet", zegt Duco. "Ik was niet in staat
leiding te geven zoals ik dat voorheen deed. Ben wel eens te boos
geworden op mensen." Hij zoekt zijn toevlucht tot een psycholoog. In de
woonkamer richten de Piepers een tafel in met spullen van Dion. De
hockeystick en de keepershelm liggen eronder. Een immens portret van
Dion in blauwtinten siert de wand.
Dagelijks bezoeken Duco en Ans het graf even verderop in Hall. "En we
leggen maandelijks bloemen op de plaats van het ongeval. Het liefst
willen we een bermmonument, maar daar hebben we de gemeente ook voor
nodig." Naar een idee van Yvette vindt vanavond, om exact 21.10 uur, een
herdenking plaats op de plek des onheils. Familie en vrienden, volgens
Yvette zeker een man of veertig, brengen zonnebloemen mee. Duco zal een
woordje spreken, waarna het gezelschap bij de Dierense hockeyclub
samenkomt om koffie te drinken.
Daarna zal voor de Piepers het leven zonder Dion gewoon verdergaan. "Van
binnen blijft alles dof", zegt Yvette. "Veel mensen begrijpen dat niet,
waardoor je ze kwijtraakt." Ans en Duco begrijpen de gevoelens van hun
dochter. Ze worstelen zelf voortdurend met machteloosheid en verdriet.
Dan toont Duco de binnenkant van zijn ziel. "Mijn zoon sloopt me, zit
voortdurend in m'n hoofd. Hij wil het niet, maar het gebeurt."
